ale po co?

"Krzyżu święty nade wszystko"? Błogosławione cierpienie? Szczęśliwe rany...? 

Zaciskam pięści. Kompletnie nie zgadzam się z tymi sformułowaniami. Nie dzisiaj. Nie teraz. Nie... Nie umiem. Jak być szczęśliwym pomimo cierpienia najbliższych? Jak nie zwątpić w sens życia i/czy śmierci? A choroba... czy ona w ogóle ma jakiś sens?

I mogłabym zacząć odpowiadać na te pytania, ale zwyczajnie NIE WIEM. 

Dzisiejszy dzień spędziłam w hospicjum. Budynek nowoczesny, personel bardzo oddany swojej misji. W powietrzu zapach niegojących się i wrzodziejących ran, przepoconych ubrań, wypalonych w nerwach papierosów, ale nie tylko to... Tętniło życiem, tak mocno tętniło ŻYCIEM. Wyczuwalne nawet w powietrzu.

W świecie nic się nie zmienia. Zakochani dalej trzymają się za ręce, wiosna nieśmiało puka do okien, matka uspokaja dziecko w kościele, szaleńcy zbombardowali szkołę, a życie... ono biednie jakoś swoim torem. Niewielu zastanawia się, co TUTAJ robi. Albo czego nie robi, bo wegetuje, rozmyślając o przeszłości i tęskniąc za przyszłością, która pewnie nigdy nie nadejdzie.

Ja także. 

I wiem, że często moje slowa mogą brzmieć patetycznie, banalnie i w ogóle... kościelnie. Ciągle, przesiąknięta kościólkowatością, uczę się, by mówić jednak bardziej po ludzku. Nie wiem, czy mi się to udaje, czy nie - nadal nad tym pracuję. By nie sypać tanimi, kościółkowatymi frazesami, ale zachowywać się bardziej jak normalny człowiek (który niekoniecznie musi znać odpowiedź na każde pytanie).

Czasem w obliczu cierpienia można tylko pochylić się nad człowiekiem i umyć mu stopy.

Święte cierpienie? Radosne rany?

A może tylko dla tych, którzy nie niosą krzyża sami?

A może dla tych, którzy - stojąc obok - powiedzą: ma piękne życie?

A może...?

Nie rozumiem cierpienia. Nie wiem, po co to wszystko. 

Nic nie wiem. Nie rozumiem.

Jestem człowiekiem...?